Stilzitten is een boer onbekend.
In het voorjaar komt zelfs stilstaan niet voor op de boerderij.
Alles lijkt dan in een stroomversnelling te komen, te ontwaken.
1 maart, ook wel de weerkundige start van de lente, betekende voor ons de start van de schapenlammerij. En wat kondigt de lente nu mooier aan dan de geboorte van lammetjes?
Maart zou een extreem zonnige en droge maand worden.
Dit konden we de eerste dag van deze maand nog niet weten.
Net zomin als dat we toen niet wisten dat deze dag een voor ons levensveranderende gebeurtenis in petto had.
Ironisch genoeg ontdekten we die avond tijdens de geboorte van het eerste lammetje dat het dak van ons huis vlam had gevat als gevolg van een schoorsteenbrand.
Vastberaden om te redden wat er te redden viel, vochten we als leeuwen, proberen te voorkomen dat ons levenswerk in vlammen zou opgaan.
Door rookmelders, de (vrijwillige) brandweer, politie, buren en ons eigen handelen wisten we het uiteindelijk van de vlammen te winnen.
Ongelooflijk dankbaar dat ons gezin ongedeerd is gebleven en de boerderij er nog staat!
Desalniettemin een zeer heftige ervaring.
De geluiden klonken nog lang na; van het mekkeren van het eerste pasgeboren lam, het intense gepiep van rookmelders, de sirenes, en het hartverscheurende schreeuwen van onze kinderen die gedrieën buiten stonden terwijl wij op zolder probeerden te blussen om erger te voorkomen.
Hoe heeft dit kunnen gebeuren?
We hadden alle voorzorgmaatregelen toch genomen?
De oorzaak lijkt te liggen in dikke pech.
Maar…hadden we pech?
De brandweer was zeer snel ter plekke en wist de boerderij te redden.
We zijn ternauwernood aan iets vreselijks ontsnapt en realiseren ons dat het allemaal heel anders had kunnen aflopen…
Die avond nadat het laatste brandweervoertuig het erf verliet en de buurvrouw onze kinderen weer thuisbracht vielen we elkaar in de armen.
En toen werd het stil. Stil in mij.
Ondanks alle nasleep; de actiestand waar we nog steeds in verkeren en alle schoolklassen die onze boerderij weer bezoeken lijkt er iets veranderd…
Ik lijk meer te overdenken, te waarderen en bewustere keuzes te maken.
Het ritme van de boerderij bleek ons anker; het werk gaat door en helpt bij het verwerken.
Terwijl ik naar de schapenschuur loop gaan mijn gedachten terug naar de avond van de brand; het eerstgeboren lam dat na twee uur een zusje kreeg, doordat de buurman moederschaap hielp bij de geboorte van haar tweede lam…
Nieuw leven geeft hoop!
